Tama ka na

Hindi na makapagsalita
nawawalan na nang gana
Walang masabi, walang magawa
Paggising sa umaga
agad nakatulala

Hindi ko 'to ginusto
basta na lang ako natuto
baka maging masaya tayo
kung isa sa atin ang lalayo

Tama na...
sa mga pangako mong masaya
Bakit ngayon lumuluha
Kung sabi mo ay liligaya

Tama na...
sa mga pangako mong aalagaan
Bakit ngayon gan'to ang nararamdaman
Ako ngayon nasasaktan


Dala sa panaginip
ang sakit sa pagiisip

ang sugat sa damdamin
hanggang kailan pahihilumin

Titingin sa araw
palilipasin ang oras
sa gitna ng mga galaw
darating din ang oras...

KUNG ALAM MO LANG...

KUNG ALAM MO LANG......

isa lang ang gusto kong sabihin....

isang salitang ni ikaw ayaw mo rin marinig...

isang salitang ayaw nating maranasan

isang salitang hindi natin maiiwasan

isang salitang ayaw kong gawin sa'yo...

isang salitang ginagawa mo sakin ngayon....

isang salitang hindi namamalayan....

isang salitang mararamdaman na lang...

isang salitang paghuhugutan ng taon....

isang salitang hihilumin lamang ng panahon...

isang salitang nararamdaman ko ngayon....

isang salitang pilit kong tinatago...

isang salitang hindi naman ako dating ganito

Isang salitang pilit akong binago

isang salitang hindi mo napapansin

isang salitang ngayon ko lang aaminin

isang salitang hindi ko na kakayanin



Kung alam mo lang......


nasasaktan na ako....




*******

"kung alam mo na 'to

ano pa bang gusto mo?"

********

Hind sa lahat ng oras kakayanin ko pa 'to

HIndi habang panahon mananatili ako sa'yo

Wag sana dumating ang oras

habang naghhintay ka, sa gitna ng ulan

wala nang darating na "ako"

Bolang Kristal

Huminga ng malalim. Buntong hininga. Ito lang ang madalas nyang gawin kapag sya ay naiirita. Wala syang magawa. Hindi nya magwang magreklamo. Kahit minsan natatapakan na ang kanyang pagkatao. Basta ang madalas nyang iniisip, "kailangan kong gawin ang dapat at tama". Pero ano nga ba ang dapat? Ano nga ba ang "mali" at "tama"? Sa isip ng iba, isa syang matuwid, mabait, may magandang asal at ugali. Pero bakit kung sino pa ang mga taong malapit sya pang hindi makakita at makaramdam ng ugali. May pagkukulang ba? o sobra- sobra na? inggit ba sila?

Huminga ng malalim. Buntong hininga. Pinapakalma nya ang sarili. Pilit na iniipon ang galit sa dibdib. Sa kanyang diwa, sinisilid nya ito sa isang bolang kristal. Lahat ng galit sa mundo ay doon nya iipunin at kapag punong puno na ito, saka na lang ito mababasag, sasabog. Pero hindi ang klaseng pagsabog na maingay, yung tahimik pa rin. Yung tipong sya lang ang makakarinig ng malakas na pagsabog. Tapos, saka kakawala ang lahat ng galit, sakit, poot! lahat ng pagtitimping ginawa nya kapag naiinis at nanginginig na sya sa galit. Kakawala ang lahat na ito para gumaan ulit ang pakiramdam nya. Sa pamamagitan ng tubig na magmumula sa kanyang mga mata, doon uusbong ang panibagong puting bolang kristal para sa panibagong hinanakit na mararamdaman nya sa hinaharap. Sya kasi ang tipo na tao na laging pinaghahandaan ang panghinaharap kaya naglaan sya ng ganitong klaseng bagay- isang klase ng kalasag para maprotektahan ang vulnerable nyang puso.

Huminga ng malalim. Buntong hininga. Kung anu-ano na lang ang iniisip nya. Nililibang ang sarili para mawala at tuluyang palayain ang hinanakit sa sarili. Sinisisi ang sarili kung bakit hindi marunong tumanggi. Kung bakit dapat sya na lang lagi ang dapat magbigay? bakit sya na lang ang dapat laging umintindi at umunawa? Kung maglaban naman sya para ipangtanggol ang sarili, sya naman ang lalabas na masama. Sya pa itong nagmamalaki. Sya ang mayabang. Sya ang bastos. Sya ang walang respeto. Kaya para hindi sya maging ganito sa paningin ng mga tao, tatahimik na lang sya at gagawin kung ano ang dapat at tama. "ito nga ba ang dapat at tama?"

Huminga ng malalim. Buntong hininga. "ito nga ba ang tama? tama ba 'tong ginagawa ko sa sarili ko? bakit ko ba iniisip ang para sa iba gayung ang iba ay hindi naman ako iniisip? Hindi ko magawa ang pansarili kong gusto gayung ang iba ay walang pakialam sa iba basta gagawin nila ang gusto nila.Bawal akong magreklamo dahil malaking gulo na ang malilikha ko. Samantalang sila, malaya nilang pinapahayag ang mhga reklamo nila na walang pakialam kung magkakaroon ng malaking gulo. Nasosobrahan ba ako sa pagiisip sa kung anong mangyayari sa hinaharap kaya nalilimitahan ang paggawa ko sa kasalukuyan? o sadyang ginagawa ko lang ang kung anong dapat at tama para maging maayos ang lahat, mapasa-kasalukuyan man o pang hinaharap? Hindi ba't kapag maayos ang ginagawa mo sa kasalukyan ay hindi malalayong ganun din sa hinaharap? Gusto kong maging maayos ang lahat sa hinaharap pero hindi lang para sa sarili ko kung hindi para din sa kanila. Pero ganun din ba sila kagaya ng sa akin?"

Huminga ng malalim. Buntong hininga. Wala na syang ginawa kundi magbuntong hininga. Pilit na sinisilid ang namumuong inis at galit sa bolang kristal na naninirahan sa kanyang dibdib. "Hindi pa...wag muna...hindi pa... wag muna... ayoko munang palitan ka" paulit ulit nyang sinasambit sa kanyang diwa.

"Kawawang bata. Malungkot sya"

"Taba, anong problema?

Kahit ako ba hindi mo papansinin?

"Kawawang bata. Malungkot sya." Sino ba ang bata? Bakit sya malungkot? pakisabi.. "

****

Tahimik syang umakyat ng hagdan patungo sa kanyang kwarto. Nang matunton ang silid na kinulob ng init ng panahon, agad syang naghubad ng jacket at inalis ang nakasukbit na body bag sa kanyang balikat. napatingin sa salimin. pinagmasdan ang sarili. unti-unting namumuo sa kanyang isipan ang katanungang "ano bang gagawin ko?".

Nabalot ang buong silid ng katahimikan, bagamat ang kanilang sala ay laman ng tawanan, ingay ng t.v. at masayang pamilya, Kabaligtaran iyon sa kung ano ang nararamdaman nya ngayon. Humiga sa malapit na kama. Ipinikit ang kanina pang inaantok na mga mata. Sa kadiliman ng kawalan, muling may nabuong katanungan sa kanyang isipan,
"bakit ba sa tuwing naiiwan akong mag-isa parang nalulungkot ako? wala namang malulungkot na alaala na pumapasok sa aking isipan para masabi kong may dahilan ako para malungkot, pero yun talaga ang nararamdaman ko ngayon!"

Nangibabaw ang katahimikan ng silid. Tanging ingay lang ng bentilador at pintuan ng kabilang kwarto ang tunog na maririnig. Bumangon. Naaninag na muli ng kanyang mga mata ang liwanag ng kwarto na kanina lamang ay pawang kadiliman lamang ang nakikita. Tumayo. Humarap sa salamin. Tinitigan ang sarili. Pinagmasdan ang pagod na mata, pawisang mukha. Matapos siyasatin ang sarili, saka binitawan ang mga salitang nag-iwan ng katanungang walang kasagutan "Kailangan ba ng dahilan?"

Sa tindi ng init na napapaloob sa kwarto kasabay ng magulong isipan at hindi maintindihan na emosyon, nakatayo sya. Nililibot ng mga mata ang silid. Naghahanap kung ano ang gagawin. Pero sa apat na sulok ng silid, wala syang ibang nakikita kundi ang dati pa rin. "Magaayos ng gamit para bukas. magaayos ng pinamili kanina. Magbabasa. Mag-aaral. Manonood? Maglalaro? parang ayoko na! ito ba ang gusto kong gawin? paulit-ulit na lang! pero kung hindi ito, ano? ano yun? sang lupalop ka ba nagtatago? ayaw mo pa magpakita! ayaw mo pa magpakilala para hindi na ako nag-iisip! Buhay!"

Buntong hininga. Malalim ang pinagmulan ng hanging lumabas sa kanyang ilong. Sa oras na iyon, saglit na tumahimik ang nagrerebolusyong isip at damdamin. Isa pa ulit na buntong hininga ang kanyang ginawa. Sa pagkakataong iyon, unti-unti nang nagiging payapa ang kanyang isipan. Napatingin sa ilaw ng kisame. Yumukong buhat ng kaliwang kamay ang noo. Napangiti. "Hindi ako ito. Hindi ko ito gusto! Ito ba talaga ang gusto ko sa buhay ko o baka napipilitan lang ako? wala na kasing ibang sasalo. Kung hindi ako magpapakatino, kung hindi ko iaayon sa takbo ng panahon, o sa binigay ng tadhana, ano na lang ang mangyayari? Meron bang sasalo? Kung may magtatanong kung bakit ko sinasalo, meron ba akong mapapasahan? kung may mapapasahan... kakayanin ba ito? kakayanin ba nilang gawin ang aking ginagawa? mapapanatili ba nilang maayos at kontrolado? malakas ba ang kanilang loob para gawin ang hindi nila gustong gawin? kaya ba nilang panindigan ang "dapat" na gawin sa "gusto" mong gawin? kaya mo bang magkunwari? Minsan, hindi ko na alam kung totoong bang naliligayahan ako kung parang nakasanayan ko nang gawin ang kung ano ang ikaliligaya ng iba."

Naglakad. Tinungo ang kabinet na sinisidlan ng kanyang mga damit pambahay. Naghubad. Nagbihis. Mabigat ang kanyang pakiramdam. "Ako na lang ang natitira..." Ang lungkot na kanyang nadarama ay sinasamahan ng panghihina ng katawan. Nilibot nya muli ang kanyang mata sa paligid ng kwarto. Napansin nya ang bodybag na nilapag nya sa sahig kanina, nung pumasok sya sa kwarto. Biglang pumasok sa kanyang isipan ang mga dapat nyang gawin. Iniwas nya ang tingin sa itim na bag na nasa sahig. Pumanhik sa sarili nyang kama. Naupo at sumambit, "ayoko na munang gawin ang lahat ng ito. bahala na bukas!"

Kinuha nya ang laptop.Binuksan nya ito. Nagbabakasakaling mawala ang sinasabi ng utak nya na "lungkot". Habang nagbabasa pa ang laptop para sa maayos na pagbukas nito, ayaw syang tigilan ng animo'y multo na gumagambala sa loob ng kanyang isipan. Pinipilit syang gawin kung ano ang dapat na ginagawa nya ngayon. "tsk! isang simpleng bagay, simpleng gawin... pero hindi ko magawa ngayon! ayoko mag-ayos kaya tigilan mo ako!" Maliwanag na ang screen ng laptop. automatic na nakaconnect na sa internet. Agad lumitaw ang yahoo messenger. Nag "sign-in" pero invi mode. Nakita ang mga online sa kanyang naka-save sa contacts. Napakamot sa ulo. Medyo natauhan na rin ang utak sa pilit na sumisigaw na tinig mula sa taong naninirahan sa kanyang isipan.

"Sige na nga.. mamaya gagawin ko. Tutal..." Isang buntong hininga ang muli nyang ginawa bago nya itinuloy ang kanyang sasabihin. "...tutal...dun ko sila mapapaligaya. Sa ganoong paraan ko mababawasan ang kanilang aalahanin. Sa ganoong paraan ako makakatulong. Kailangan magpakita ako ng pag-asa! Ayos na ba yun sayo?"

Isang malalim na paghinga. katahimikan..sa kanyang isipan parang syang isang baliw. Nababaliw.

Inopen nya ang Firefox.. Tinayp ang Facebook. automatic na nakalog-in na.. hindi na sign-out. Agad pinuntahan ang "application" na madalas nyang gamitin- "God wants you to know..." sabik syang malaman kung ano ang sasabihin sa kanya ng Poon.

"On this day of your life, we believe God wants you to know ... that if you're feeling stressed, take care of your body. "

"Breathe, stretch, move, get a massage. Your body will thank you and your spirit will feel renewed. God wants us to take care of body, mind, and spirit. "

:-|

"pagod lang siguro ako kaya ako nagkakaganito..hahah.." Ipinost ang mensahe. Tumingin tingin kung anong meron sa facebook, kagaya ng kinagawian... Ngunit bigla na namang nagparamdam ang dilemang kanina lamang ay tinapos nya ang usapin. "Anak ng! ano na naman ito? Tsk!" Kinilick nya ang taong nag-post. Plano nyang bigyan na lamang ng private message kaysa malagay ng comment sa ibaba ng post. Sinabi din kasi ng taong ito na hindi nya papansinin ang mag-comment. Alam din nyang personal itong itatanong nya kaya idadaan nya na lang sa pribadong paguusap. Kinilick ang "send a message" na button.

Nagtype.

"Taba, anong problema?

Kahit ako ba hindi mo papansinin?

"Kawawang bata. Malungkot sya." Sino ba ang bata? Bakit sya malungkot? pakisabi.."

Hindi pa man nakakarating sa nais nyang sabihin ang sulat na kanyang ginagawa... tinigil nya ito. "NiCopy-Paste" ang salitang unang ginawa saka kinansel ang hindi pa natatapos na mensahe. Pumunta sa website ng kanyang blog.

"parang gusto ko na lang magsulat..."

Nagbukas ng notepad. Kinuwento ang kaninang mga nangyari. Pero bilang panimula ng kwento, ang naudlot na mensahe ang nagsilbing panimula ng kwentong isusulat nya at ito rin ang magiging katapusan ng kwento at naudlot na sasabihin sa binalak na ipapadalang mensahe.


"Taba, anong problema?

Kahit ako ba hindi mo papansinin?

"Kawawang bata. Malungkot sya." Sino ba ang bata? Bakit sya malungkot? pakisabi.....

ako din ay ganoon. Kailangan ko ng tulong. Maari ba syang makausap ngayon?"


*****

Mensahe sa cellphone

"Hindi ako makahinga" animo'y isang awit na kumokoro sa kanyang isipan matapos nyang mabasa ang text sa kanyang cellphone. Isang buntong hinihinga na sinundan pa ng pangalawa, pangatlo, pang-apat. Ang ikalima, sinundan na ng panghahapdi sa mata. Sa kanyang isipan, marahil dala ng antok, madaling araw na kasi, saktong alas dose nung muli nyang tignan ang orasang nakadikit sa dingding ng kanyang kwarto. Pinakiramdaman nya ulit ang pananakit ng kanyang mata sabay ang muling pagbuntong hininga.Hindi pa rin nagbabago ang pintig ng kanyang puso. Nilagay nya ang kanyang kaliwang kamay sa kanyang dibdib upang damhin at pakinggan ang himig ng pusong pumipintig. Pero mahina, hanggang wala syang maramdamang pagtibok. Patuloy pa rin ang paghangos. "patay na ba ako?" tanong nya sa kanyang sarili. Muli nyang nilagay ang kanyang kaliwang kamay sa dibdib. ilang segundong nanatili ang kamay na animo'y may tenga para madinig ang nawawalang pintig. Huminga ulit ng malalim. Nananatili pa rin ang kamay sa kanyang dibdib at patuloy na hinahagilap ang malakas at dating himig. Batid na ng isipan na humina lang ang pintig. Kinukumbinsing sya'y buhay pa rin. "buhay pa ako!"

"Hindi ako makahinga" umulit ulit sa kanyang isipan. "Bakit ba gantio ang nararamdaman? dahil ba nabatid kong alam nya pala kung ano ang katotohanan? nalaman nya na ang matagal kong pinahihiwatig? at ngayong kanya nang napansin, nabigla ang puso kong nananahimik! matutuwa ba ako o malulungkot? dapat ba ako maging masaya? alam nya na? sa wakas at napansin nya na! dapat na akong magsaya! nagawa ko ang dapat kong gawin! dapat na ako magsaya! sa wakas ay alam nya na! hahahah... pero dapat nga ba akong magsaya?"

"Hindi ako makahinga" sabi ulit ng kanyang isipan kasabay ang paghinga ng malalim na animo'y nauubusan na sa loob ng kanyang katawan. Napatingin ulit sya sa kanyang cellphone. Hindi naalis ang kanyang mata sa maliit na bagay habang naglalakabay ang kanyang diwa sa mga alaalang dati nilang pinuhunan. Napapikit sandali at huminga ulit ng malalim. Muling iminulat ang mata sa apat na sulok ng silid. napatingin sa ilaw sa kisame. Naghahanap ng kaliwanagan sa madilim na isipan. Muli nyang ibinalik ang tingin sa cellphone. Hinawakan. Nais basahin muli ang mensaheng naging sanhi ng hindi nya paghinga sa tama. "Ayoko ng nabibigla eh!" sabi nya sa kanyang sarili ng may pagkainis habang nakatuon ang tingin sa cellphone. Hawak ang cellphone, hindi nya mapindot ang keypad papunta sa mga messages. Huminga ulit ng malalim. " Hindi ko na kailangan balikan at basahin pa ulit ang mensaheng iyon! Hindi man eksakto ang salita pero hindi na mawawala sa isipan ko ang diwa!" Binaba nya ang cellphone mula sa kanyang kamay. Nilayo sa kanyang paningin. Pumikit. Huminga ulit ng malalim para sa puso nyang kinulangan pintig.
"dapat ba akong matuwa? dapat matuwa ako. Nalaman nya ang gusto kong iparating. yun naman talaga iyon. Pero bakit masakit? masakit. nakakalungkot. nakakalungkot.... sakit ba talaga ang hatid ng katotohanan?"

"Hindi ako makahinga" sambit ng kanyang puso't isipan. lalong tumintindi ang paghangos nya ng hangin. "dahil ba napansin nya ang kakulangan? nabatid ko ang katotohanan? bakit may sakit akong nadarama sa puso? bakit sa halip na matuwa ay nalulungkot ako? lalo akong nahihirapang huminga sa pagsabi ko ng katotohanan. Ganito ba talaga?"
Tumingala. hinarap ang mukha sa liwanag dala ng ilaw. Unti-unting umagos ang tubig. Humahapdi ang mata. "antok na ako. dala siguro ng antok" pilit na kinukumbinsi ang sarili. Napatingin sa magkapatong na unan. Nahiga. tuloy pa rin ang pag-agos ng tubig sa mata na animo'y tubong may tagas. "antok lang ito. bakit may kirot sa puso? katotohanan...." muling napabuntong hininga. "kung ang pagsabi at pagalam ng katotohanan ay sanhi ng hindi ko maayos na paghinga, ayos lang kung ito angaking ikamatay...."

"hindi ako makahinga....." buntong hininga...."hindi ako makahinga...." habang patuloy na tumutulo ang ulan sa kanyang pisngi. "hindi ako makahinga....hindi ako makahinga" animo'y isang awit na kumukoro sa kanyang isipan.

Akap ang kanyang malambot na unan. ang kumot ang nagsilbing panyo para matuyo ang basa dinulot ng ulan. ang unan ang nagsilbing kanyang sandalan. "ala-una na pala!" Ikinubli ang sarili sa kumot. magkahawak ang kaliwa't kanang kamay nang mahigpit.Pinikit ang matang tinutuyo pa ng hangin, sabay ang sambit na " Panginoon, kaya ko 'to Kaya ko to!" Ngumiti. at hindi na binuksan ang mga mata ulit. Pinatangay na ang sarili sa mundong hindi kailangang magbuntong hininga. Mundong may sapat na hangin na syang sasagip sa kanyang paghinga ng malalim.

-wakas-

Random thoughts...

Sa aking pagising
may mukhang makikita
sa liwanag ng umaga
dala ang pag-asa...

Sa aking pagtulog
may yayakap na kumot
sa mudong masalimuot
pusong nababalot ng poot

Sa aking paglakad
hahanapin ang hantungan
sa paligid puno ng katanungan
makakahanap ng kanlungan

Sa aking buhay
matutuyo ang mga dahon
tatangayin ng mga alon
ngunit ang mga alaala ng panahon
ang hindi lalamunin ng kahapon...

Liham para sa aking Boss "Bossing"

Dear Boss,

Nais ko lang ipaalaam (na malamang alam nyo na) ang matagal nang tumatakbo sa utak ko ay nagkaroon na ng katuparan. Hindi ko pa intensyon sanang gawin pero mukhang walang silbi kung mananatili na lang itong gumagana sa utak ko. Kaya marahil para matapos na ang kahibangang namumuo sa isip ko ay pinagbigyan mo na ako.

Sa hindi inaasahang oras at panahon, sa ganung sitwasyon pa talaga. Kung saan e, mahina ako at may nararamdaman. Walang kahandaan sa sarili, "on-the-spot"! inilabas nyo sa utak ko kung ano ang mga namumuong sitwasyon at scenario na maaring mangyari sa totoong buhay. Bagamat may mga ilang parte sa inisip ko ang hindi naisagawa at nasabi, ang pinakamahalaga ang sya mong pinalabas sa'kin. Yun pa talaga! Hindi ko lang inaakala. Marahil sinadya mo o sabihin na nating yun na ang tamang panahon binigay o nilaan mo para matapos na ang mundong nilikha ko mula sa aking isipan buhat sa mundong ibabaw. Sa ngayon, masasabing kong sapat na para ipahinga ang isip ko sa mundong iyon.

Bagamat nakaranas ako ng mabilis na pagpintig ng puso, panlalamig ng kamay, at kawalan gana sa pagkain dahil kaba. Pinilit mo akong ilabas mula sa aking bibig ang dapat kong maiparating at masabi. Nagpapasalamat ako dun dahil kahit nagkaroon ng pagkakataon na na blanko ang isip ko, ibinalik mo ulit ang mundong binuo ko sa isipan upang malaman ang dahilan kung bakit ako nagsasalita at maipagtanggol ang sarili. Hindi mo pinahintulutang basta na lang ako masigawan at mabuo ang maling panghuhusga sa kin. Sa pagkakataong iyon sinalo mo na naman ako! Ayos!

Pero alam mo po... (parang ngayon lang ako ng "po" sa inyo. ngayon lang ako gumalang! heheh) bigla akong napaisip. Hindi ba't dapat ako pa nga ang magalit dahil parang ako ang niloko dun? Bagkus, ako pa ang nagpakumbaba. Bagamat pinaliliwanag ko ang parte ko, ako pa rin ay nagmahinahon at tinanggap ang masasakit na salita gayung dapat ako ang sumusumbat, ang ako magagalit, maiinis at maiirita. Pero kabaligtaran ang nangyari. Marahil gawa na rin ng turo nyo palagi sa akin, naging dala dala ko na sa ugali ko. Unaware na ganun na pala lagi ako makapag-react. Automatic na! Ang tindi naman talaga ng turo! Laki talaga ng epekto sa buhay ko.

Sa nakalipas na mga araw, parang ang bait bait ko? hahah... o ako lang nakakapansin nun? :P
Sinusubukan kong mabawasan ang kasalanan ko. Una kasi pakiramdam ko, gawa ako ng gawa ng paraan para hindi magroon ng conflict sa mga tao sa paligid ko. Successful naman in a sense na ako ang nag-adjust para sa kanila. Ang masakit lang, I'm expect that they will do that also! Not all of them can do that. Kaya minsan natanong ko sa sarili ko. I'm always making things in balance. Fair to everyone but what do I get for myself? Though sige, dumating na ako sa point na hindi na mag-expect pero... kung minsan na nasasaktan na nila ako ( they dont know that 'cause I know how to conceal and understand the situation) san na napupunta ang pagbabalanse ko? yung fairness? yung equality? Oo! nasa kanila pa rin at binibigay ko yun sa kanila! Pero kakabigay ko parang nawala na ata ang para sa akin! Minsan ko na rin naitanong sa sarili ko nga lang, yung sa sobrang pagbibigay sa kanila, yung tipong mga salita kong "oo naiintindihan ko yan.. nauunawaan ko yan...oo tinatanggap ko yan" "Eh kayo kaya nyo bang gawin din yun sa'kin? iniisip nyo ba ang ganitong bagay? mga lahing ati-atihan naman kayo eh! halabira lang ng halabira! wala kayong iniisip kundi ang sarili nyo?" Pero ako namang 'tong si martir ginagawa kung ano ang sa tingin ay dapat na gawin para sa ikabubuti ng lahat kahit medyo nasasagasaan na. "Fair" pa rin ba ako sa sarili ko? Hay... napahinga tuloy ako ng malalim.

Dahil sa marunong akong sumunod, Super duper effective naman kasi talaga ang turo nyo, kaya super duper din ang magandang ending ng lahat ng nangyari! I have no doubt about it basta alam kong kayo ang namumuno at kayo ang Boss ko.

Boss, sana marami pa akong magawa sa mundo. Masyado na akong nagiging mabait sa mga tao sa paligid ko. Umiiwas na ako ngayon na magalit o magtanim ng sama ng loob. Hirap kasi kapag may pasan na ganun. Sobrang bigat! pero wag sana maging senyales ito na ipo-promote nyo na akong maging assistant at kasa-kasama nyo dyan sa pwesto nyo. Medyo naeenjoy ko pa ang kinalalagyan ko ngayon. At tingin ko marami pa akong dapat matutunan at mapagdaanan. Ok lang kung bigyan nyo na lang ako ng bonus pero wag muna ang promotion! hahah..

Salamat sa lahat ng tulong at patuloy na paggabay at pagsuporta. Sa hindi pag-iwan sa anumang oras na tawagin ko kayo. The best Bossing ka talaga! (naku! umuubo ako... Boss wag muna!hahah)

Hanggang dito na lang at kasalukuyan pa akong nagpapagaling. Don't worry, Boss! Kayo lang din ang mangagamot ko. :)


Inyong masugid na manggagawa,
--Orange--


P.S.
Boss, kung mabasa mo man na may typo, redundancy itong sulat ko, hayaan mo na't pagpasyensyahan na lang. Dala lang siguro ng antok kaya hindi ko na nagawang i-check at i-edit. Salamat ulit! Sana tumagal ako sa serbisyo! tatagal ako basta't wag nyong tanggalin ang tiwala nyo sakin! :)