26, 30, 5, 6, 20 .....

**********************
October 26, 2007

Araw ng enrollment namin nito pero nag-encode lang ako at inasikaso ang pagshi-shift ko ng course. Desidido na ako, tutal wala na akong ibang magagawa kundi gawin yun, Although alam ko pwede pang daanin sa pakiusapan ang ganoon. Ako lang talaga itong matigas at umayaw na sa kursong minsang pinangarap kong maging.
Nagpatulong na ako sa kaibigan ko para mabilis kong maayos ang lahat. Since una syang nakapag-shift, alam kong alam nya na ang lakaran. Habang nasa byahe ako, nung umaga ring iyon, ka-txt ko na sya na kung sino ang mauna sa amin, kuhaan nya na lang ako ng form.
Mabilis akong nakapag-shift. Matapos kong fill up-an ang form, agad naman na aprubahan ng associate dean. Marami ang nagshift nung araw ding iyon, sa pagkakaalam ko!
Marami ang nagulat nung malaman nilang magshi-shift ako. Yung iba kong kaibigan sinasabi na hwag daw akong lumipat kasi sayang. Iba naman, hwag daw FM ang kunin ko, bagkus MGA (manangement accounting) na lang. Iba rin naman, kung saan ako masaya... supportahan na lang!

~o~

Matapos kong paaprubahan ang shifting form na required for shifting course, kinausap ako ng isa kong kaklase na hindi ko masyadong naging ka-close. Halos parehas pala kami ng naging kalagayan sa kamay ng prof kong naging dahilan ng pagkakaranas ng pagkabagsak. (kapapanaginip ko lang sa kanya kanina)

Dalawang beses akong bumagsak at ganoon din sya. Hindi nya malaman kung ishi-shift nya na ba o itutuloy pa rin ang laban sa accounting. Nakakainis lang isipin na nagbibigay ako ng solusyon kung ano ang dapat gawin samantalang ang sarili ko hindi ko man lang maisipan ng ganoon.

"Ano bang balak mo? Gusto mo pa bang ituloy? "

"Hindi ko nga alam eh... ikaw ba?"

"Ako kasi nagshift na ako... mahirap kasi kung ipipilit ko pa ang accounting. Pero ikaw nasa sa'yo...kung gusto mo pang ituloy at gusto mo pa talaga ng accounting, tuloy lang... pero kung ayaw mo na... desisyon mo pa rin yan kung anong balak mo. O ano?"

"Ano bang course ang pinalit mo?"

"Financial Management..."

"Bakit Financial Management?"
".... marami kasing make-credit na subject. At ito lang ang nakikita kong malapit sa course ng accounting."

"bakit hindi ka mag-MGA?"
"Binalak ko rin pero...ayoko kasing makita sa transcript ko ang singko ko..."

"Ganun ba yun?... ayaw mo na ba talaga mag-accounting?"

"........hmmm...ayoko na! " *smirk* "ikaw ba?"

"........." *isip*

"Kung gusto mo pa rin ng accounting, pwede pang pakiusapan pagkakaalam ko. Yun din kasi ang balak ko. Kaya lang... napagisip-isip ko, kung baka sakaling payagan ako at hindi pa rin nagbabago ang nararamdaman ko sa course ko, walang mangyayaring maganda sa'kin. Masasayang lang ang oras ko dahil hindi ko naman gusto ang ginagawa ko. Sayang lang din ang perang ibinabayad para sa tuition ko gayung ayaw ko talaga ng course ko. Ang mahal pa naman ng units. Ayoko na lang talaga... Pero ikaw... kung talagang gusto mo ang course mo, bakit hindi mo ituloy, alam ko pwede pang kausapin si Sir tungko dyan...So ano na?"

"........" *isip "Sige try kong kausapin...."

"Aba...talagang gusto mo pa ang accounting ah...Sige try mo.... baka payagan ka pa rin nyan.. pano? una na ako"

~o~

By that time, inamin ko at tinanggap sa sarili ko na suko ako sa accounting. Kahit gustuhin ko man saguutin ang tanong nya sa akin kanina na "OO, gusto ko pa sana kahit papaano i-try" pero... tumanggi pa rin ako. Hindi ko na sinugal ang sarili ko sa isang maliit na hope, na pwedeng ring maging malaki, kung sinubukan ko sanang gawin. That time, naiinis man akong marinig sa mga kaibigan ko na "SUKO KA NA? bakit? SAYANG!" wala na akong magagawa. HIndi kasi ako yung tipo na kapag alam kong may hindi na tama lalo't nakasalalay na ang kinabukasan ko, gusto kong ipasok ang sarili ko sa isang sigurado ng bagay para wala na akong masayang at hindi pa lalong lumala ang sitwasyon.

That time, tinanggap ko sa sarili ko na "FM" na ako. Mahirap man tanggapin na sayang talaga ang mga efforts na ginawa ko for the sake of passing the course, wala akong magagawa. I know, hindi talaga magiging enough ang pagpapagod ko gayung wala sa puso ko ang ginagawa ko. Hindi ko nagugustuhan. Hindi ako nakakahanap ng kasiyahan at hindi ko makita ang sarili ko na magiging ganoon nga talaga balang araw.
So I think, What I had decided was enough to start a new life, to seek happiness, and to know what I've really wanted.

~o~

Matapos kong makapag-encode, pagkauwi sa bahay... may katanungang pumapasok na nman sa utak ko...

"ano ba talaga ang gusto ko?"

"yun ba talaga ang gusto ko?"

"maging ayos na kaya ang lahat?"

"makakabalik ba ako kagaya nung dati?"

"Tama ba ang desisyong ginawa ko?"

"mahina ba ako?"

Lahat ng tanong na yan ay isang kaguluhan sa utak na maaring magbigay ng magandang kahihinatnan sa buhay mo o kung saan pa man.

~o~

Nung highschool, gusto kong kunin ang IT (information technology). Hindi man ganoon kalawak ang alam ko sa kompyuter lalo na't networking... Iniisip kong mag-eenjoy ako dahil yun ang gusto kong pag-aralan. Kompyuter! wala akong ibang gusto kundi alamin... alamin ang misteryo ng kompyuter.

Pero nung nag-take ako ng entrance exam sa UST, ni isa na related sa computer na course ay wala akong naipasa. Binigyan ako ng sulat na naglalaman na, bumalik ako sa ganitong araw dahil... may offer silang course na pwedeng kunin from the result of my exam. may kaklase akong naging ganoon din ang sitwasyon, sinabi nya, educ daw ang inoffer. Nagdecide akong wag na lang pumunta. Hindi dahil sa nalaman kong educ ang offer na course kundi umandar na naman ang pride ko! sabi ko sa sarili ko:" Bakit ko tatanggpin ang offer nila kung hindi naman pala ang gusto ko na course ang ipapakuha nila sa akin?! HIndi na...ayoko na kung mag-aaral lang din ako sa kanila na hindi IT ang pag-aaralan ko!"

Pumunta ako sa UE at nag-take ng exam. That time, hindi ko alam kung bakit hindi IT ang nilagay ko. Bagkus, yung offer ng ate kong accounting na lang daw ang kunin ko. So, accounting nga ang nilagay ko. Alam kong mahirap ang accounting na course kasi nung highschool pa lang, hirap na ako. Pero sinunod ko pa rin ang ate ko dahil sa paniniwalang, "Lahat ng bagay ay pwedeng matutunan"

Sa awa ng Diyos, nakakuha ako agad ng exam na agad din makukuha ang result. Habang naghihintay ng pangalan, nakikita kong, yung kasabayan kong nagtest nung mga araw na yun, matapos tawagin ang pangalan, pinapapunta pa sa kabilang window para sabihing hindi nakapasa at palitan na lang ang course. Medyo nakakakaba dahil hindi ko alam kung ganoon din ba ang mangyayari sa akin o hindi. Matapos kong maghintay ng ilang minuto, tinawag na rin ang pangalan ko. Laking tuwa ko nung sabihin sa akin ng employee sa admiin office: "pwede ka ng mag-enroll anytime!" Wala akong ibang sinagot kundi "thank you po!" pero anong ibig sabihin nun...ibig sabihin pasa ako! hindi ako pinapunta ng kabilang winodw eh... pasado ako! Masaya akong ibalita yun pagkauwi ko sa bahay pero kinagabihan ding iyon bigla ko lang naitanong...yun nga ba ang gusto ko?? bahala na...matututuhan naman ang lahat!

Nung una, ayos ang lahat, pero hindi naglaon, hindi na naging maganda, HIndi ko na magustuhan ang ginagawa ko. HIndi ko maibalik ang dating "AKO" kapag nag-aaral. Nawalan ako ng gana...iniisip kong pinipilit ko lang gawin ang lahat dahil nararapat! Sinubukan kong hanapin ang aligayahan sa ginagawa ko, pero hindi ko makita! Sinubukan kong gawin at pagbigyan ang gusto ko--katamaran, hindi ko sineryoso ang pag-aaral, pero hindi ko nagustuhan ang resulta dahil alam kong mali, hindi tama, at hindi talaga yun ang hinahanap ko! Nakaramdam ako ng depresyon, frustrasyon, minsan nga sa sobrang defense mechanism na ginagawa ko araw-araw... pakiramdam ko baliw na ako!
Nakaramdam ako ng pagkabagsak sa unang pagkakataon ng buhay ko bilang estudyante. Isang napakasakit na dagok yun mula sa ginawa kong kawalangyaan sa pag-aaral. Hindi ko naman masisisi ang sarili ko dahil naghahanap ako ng kasagutan sa tanong na: " yun ba talaga ang gusto ko? o pinipilit ko lang ang sarili ko?" Mataas ang pride ko, aminado ako... ayokong sabihin at tanggapin na susuko ako sa isang bagay na nasimulan ko na. Pero sa nangyaring ito, tingin ko nararapat lang na maranasan ng isang taong kagaya ko na mataas ang pride at kailan man hindi pa naranasang tumayo sa sarili nyang paa! Kailangan maranasan ng isang taong kagaya ko ang bagay na ito upang malaman ang tunay na hinahanap nya,,, ang tunay na aral sa buhay nya at higit sa lahat kung ano ba talaga ang gusto nyang gawin sa buhay nya...
Dahil sa naranasan ko... lumipat ako ng ibang kurso... may pagtatanong pa rin tulad ng..." ito ba talaga ang gusto ko? maging ayos na kaya ang lahat?".... sa ngayon...ang sagot ko pa rin...EWAN KO!

Sa ngayon, bagamat hindi pa rin malinaw sa akin lahat, gayun pa man, nakikita ko ang sarili ko na bumabalik na sa dating "AKO" Unti-unti kong hinahanapan ng ikaliligaya ang panibagong kursong nakikita ko, at medyo nahahanap ko naman kahit papaano. Hindi ko man alam kung tama ba ang desisyong ginawa ko, hanggat maari, gagawin kong tama para hindi ko na maranasan pa uli ang nakaraan. "Mahina ba ako?" Aaminin kong OO, naging mahina akong tanggapin sa sarili ko na ayoko talaga ng una kong kursong kinuha. Nilunod ako ng mataas kong "pride" kaya napakalaking kamalian ang naranasan ko sa buhay ko. Gayun pa man, salamat na rin dahil dun, unti-unti kong nababago ang sarili ko. Nasasabi kong hindi na rin ako ganoon kahina dahil naranasan kong madapa at natutuong bumangon. Ngayon, bumabangon ako sa sarili kong desisyon na walang sinasandalang desisyon ng iba. Lahat ng ginagawa ko ngayon ay mula sa aking masusing pagiisip at hindi sa panghihikayat ng iba. Ayoko kasing maulit ang dati na lahat ng nasimulan ko ay nanggaling sa iba. Ngayon, ito ang masasabi kong tunay na simula dahil ako na mismo ang talagang gumagawa.


=aimme=

p.s.
*not edited*

So, if you see some repeated words or unclear phrases, sentences or paragraphs, it may be due to the author's tiredness or sleepiness. Thanks for your kind consideration....

Here my story goes...

Napakatagal na… after a month ago, ngayon lang uli ako nakapagpost. Sinubukan kong magsulat, dati pero di ko na tinuloy. As much as possible kasi I don’t want to write kung hindi normal ang mood ko. Hindi kasi kaiga-igaya kung nagsusulat ako ng may one-sided feelings. It must be neutral and balance, I guess. So, after all of those I experienced and decisions I made, last month and up to now, I think this is the right moment for me to share it in my blog. Wala lang! I may not be a good writer for you to understand what I am trying to say, but what is important to me now is that, at least, I tried to share it and who knows…may makuha kang aral! Wehehe…

Masyadong mahaba ang post na ito… so I will divide it for every topic, just like my friend did to his blog.

~o~

October 25, 2007….

Isang hindi makakalimutang araw para sa’kin ito ng maibalita sa’kin ng kaibigan ko na kumpleto na ang mga grades namin na makikita sa kompyuter. Nasa school sya non at ako nasa bahay lang. She texted me and asking for my student number, inoffer nyang sya na lang ang titingin. So, I gave her my SN (student number) pero nag-online pa rin ako dahil gusto ko rin makita ang grades ko.

My friend texted me first before I had gone through internet. Naghintay ako ng reply nya kung ano na ang nangyari pero ang tagal. Dahil sa pagka-inip, nag-internet na nga ako para ako na mismo ang makakita.

A few minutes later, I saw my grade. So what would I expect?? Just as I expected, I failed again! Sa una pa lang, Alam ko magiging ganito na rin ang kalalabasan, pero…hindi ko na lang ininda. “I need to see it first before I conclude…” I said. Bago ko imulat ang sarili ko sa katotohanan, I just decided na kahit na anong mangyari, I would accept it! Hindi ako maghihinakit sa sarili ko, maninisi at malulungkot. Tatanggapin ko yun ng maluwag sa kalooban ko na parang wala lang ang lahat! Tutal naranasan ko na yun before, so bakit ko pa uuliting malungkot o ma-disappoint uli?! Pero that is that point, bakit inulit ko uli?!

After seeing my grades, tinext ko ang kaibigan kong matagal magreply. After texting her, suddenly she replied: “Alam ko na Mi kanina pa ang grades mo, kaya lang hindi ko na sinabi dahil hindi ko alam kung pano sasabihin eh…” with this kind of simple text message, sabi ko sa sarili ko kanina hindi ako magpapa-apekto sa kung anong pakiramdam na pwedeng ibigay sa akin after knowing my grades pero hindi naman ako isang bato para hindi makaramdam…

I would not deny na nakaramdam ako ng pagkadismaya at lungkot, pagkababa ng tingin sa sarili ko, at kung anu-ano pang pwedeng ikalubog ko nung araw na yun. But before ended up our conversation, I answered her with a tone that “I’m alright” even if it was not!

May ka-txt pa akong isa, kabalitaan ko sa grades. I also told her what happened because she asked it. Then she replied: “Ayos lang yan Mi…matatanggap mo rin yan ng paunti-unti…” and then I said: “hehehe…cge lang at least nakawala na ako sa field ng accounting! :) ” hehe..akalain mo yun nagawa ko pang mag-send ng “smiley” kahit na masyado na akong tinatamaan ng mga natatanggap kong encouragement. Ayoko pa naman ng nasa side ako ng tumatanggap. Gusto ko, ako ang nagbibigay! “So, anong plano mo??” she asked me in the text… “I left with no other choice but to shift it…” I said. Syempre sa tanong na yun, hindi pwedeng hindi magkaroon ng kasunod na tanong.. “anong course ang ipapalit mo?” she asked me again. “Financial Management…yun lang naman ang pwede eh” and so then, I ended up our conversation after telling that to her.

Pagkatapos kong kausapin ang mga kaibigan ko, and after taking all of those encouragement from them, pano ko naman ngayon sasabihin sa magulang ko ang nangyari? Nadidismaya ako hindi lang dahil sa nabigo ako sa ninais kong maging, kundi nabigo ko SILA..ang magulang ko!

Una kong sinabi sa mama ko ang nangyari, hindi ako sinermunan but instead… she encouraged me up and offered to change it to another course. Sabi nya: “Hayaan mo na, walang mangyayari ang pag-iisip mo tungkol dyan…” she said just to cheer me up. Oo nga naman! Walang magagawa ang nararamdaman ko dahil nangyari na ang lahat ng nangyari. “So, set aside your feelings Mimi! Set it aside!” Pagkatapos kong sabihin na bumagsak ako, pumunta ako ng kama pero hindi para itulog lang ang lahat. Tinignan ko ang prospectus ng FM na minsang pinagpupunit-punit ko at tinapon sa basura dahil sa inis ko noon (pinagulo kasi nun ang utak ko) Sabi ko sa sarili while looking at it: “pinunit-punit pa kita noon, sayo lang din pala ako mauuwi!”

Dumating na ang gabi, time naman ngayon sa dadi ko para aminin ang lahat ng katarantaduhan ginawa ko. Pagkarating na pagkarating ng dadi ko, hindi ako bumaba na gaya ng dati na ako ang sumasalubong. Hindi ako ang naghanda ng makakain nya dahil andun pa si Manang at si Mama. Sila na ang nag-ayos. Andun lang ako sa kwarto namin, naghihintay ng ewan, tulala dahil nagiisip ng kung anong gagawin para sabihin yun. Would I say “sorry”? I would definitely should, but saying “sorry” seemed to be the hardest word!

Nung nasa kwarto na ako ng magulang ko, di ko alam kung paano magsisimula… the only word I said was “Dad…” after that…hinga ng malalim, parang katapusan na ng buhay ko! Until my dad offer himself to start the conversation. “O kumusta grades, may sumabit ba?” he asked. Nakayuko ako nun that time dahil hindi ko alam kung ano at pano ang gagawin. Basta humarap lang ako sa kanila with there is only one thing in my mind: “Kailangan masabi ko ito sa kanya! Bahala na… basta kailangan…” I replied and said “oo dad may sumabit eh!...” and with a very low voice na ako lang ata ang nakarinig, “sorry..” my heart that time wanted to burst out! Kahit ano kasing gawin kong pagkukunwari at pagtatago sa nararamdaman ko, ang hirap talagang gawin! Ang hirap kalabanin talaga ang puso! :P

Nagkaroon kami ng mini-discussion kung ano bang naging dahilan. Actually, that is the right time, I guess, to say na gusto ko nang sumuko sa accounting. Pero masyado pa ring mataas ang pride ko para sabihin sa sarili na: “hindi ako sumusuko, its just that, ayoko na!” So, anong pagkakaiba?? Ganun din yun… sabihin man nating ayoko na, ba’t lalayo ako ngayon sa unang kursong pinili ko? Bakit iiwan ko?? Hindi ko alam kung anong problema ko pero ang hirap tanggapin sa sarili na sinasabi mong “suko na ako” sa isang bagay na minsang nagbigay ka ng so much effort but then you keep on getting a failure.

Pinayagan ako ng dadi ko na mag-shift. Sabi nya: “masyado sigurong mataas ang pamantayan ng UE sa ganyan… lipat ka na lang kaya ng ibang school?” bigla syang offer nang ganun! “Ayoko dad…” sabi ko. Ayoko kasing lumipat pa, dahil una sa lahat, sayang ang time at subjects na may posibilidad na ‘di i-credit ng ibang school. Sayang ang time kung uulitin ko yun. At higit sa lahat, baka lalong dumagdag ang taon na gugugulin ko sa pag-aaral… I would admit… TINATAMAD na ako! Masyado na akong STRESS… PAGOD! Nagmamadali na nga ako dahil sa mga dahilang ito. Tinutuloy ko pa rin dahil kailangan… pero HINDI ko GUSTO ang ginagawa ko kaya lalo akong lumubog sa pag-aaral!

Natapos ang pag-uusap namin ng dadi ko na hindi ako nakatikim ng panenermon o galit sa ginawa ko. Kinabukasan nito, mag-eenroll na ako sa bago kong course kaya bilang ganti sa kabutihan loob nila sa akin sa kabila ng kawalanghiyaang ginawa ko… sisikapin kong hindi na TAMARIN sa bago kong kurso. Maghahanap ako ng paraan para matuwa ako sa buhay na ito, tutal desisyon ko na ang nananaig dito. Wala naman na akong pwedeng ireklamo pa dahil ako na mismo ang gumagawa ng sarili kong ikakagusto!

Dahil sa pagdesisyon kong mag-iba ng kurso, isang taon na lang kung tutuusin at ga-graduate na rin ako. Napadali ang oras ko at higit sa lahat… isang bagong kabanata uli ito para alamin kung ano ba talaga ang gusto kong maging buhay.

~o~

Napakagulo talaga ng buhay...Sa una, ‘kala ko alam ko na ang gusto kong mangyari sa buhay ko. Handa ako sa pagiging college student. Mulat na ang utak ko sa takbo ng buhay. Akala ko noon ang tinutukoy ng prof ko sa high school na.. “ang tunay na laban ay wala sa apat na sulok ng silid na ito!” ay kapag nag-college ka, yun na yun dahil ginagawa mo na ang buhay mo. Doon magsisimula ang tunay na laban. Laban pa sa pag-aaral ang iniisip ko. Pero hindi pala! Maling-mali!

Kailan ba nagsimula, nagsisimula, o magsisimula ang tunay na buhay?

Hindi ko pa rin alam hanggang sa ngayon! Simula?? Hindi ko talaga alam! Maski nung graduation nung highschool, paulit-ulit na lang sinasabi na: “hindi pa ito ang simula ng pagharap nyo sa tunay na laban ng buhay! Hindi dito natatapos ang lahat… ” Kailan nga ba magsisimula ang laban? Kailan nga ba ang katapusan? Nagsimula na nga ba? May katapusan nga ba? Wala akong masagot dyan! Pero ito lang ang tanging nasa isip ko, ang laban ng buhay ko ay nagsimula nung ipinanganak ako. Dun pa lang binigyan na ako ng kalaban. Yun ay kung paano mabuhay sa gitna ng buhay sa mundong ito. Yung katapusan, talagang wala pa… siguro matatapos lang yung laban na yun kapag nawala na ako hindi lang kapag na-dedo, but kung nawala na rin ako sa isip ng pamilya ko, kaibigan, naging ka-close, special someone (if ever..), kaklase, at kung sino pa man. Yun bang… parang after kong madedo parang hindi na talaga ako nag-exist sa mundo! Yun tapos na talaga hindi lang laban kundi ang alaalang nabuhay ako. Mangyari kaya yun??


Ano ba ang tunay na laban kung ganoon??

Hindi ko rin talaga alam kung anong laban yun! At di ko rin alam bakit sinabing “laban”? Pero kung tatanungin mo kung ano ang tunay na laban, may isang sagot lang sa utak ko, sa ngayon. Yun ay kung paano mo kakalabanin ang sarili mo sa gitna ng kahirap, kaguluhan ng utak, pagod sa ginagawa, katamaran, kabiguan, lungkot, saya, at pagtanggap sa sarili, sa paligid, sa mga tao, sa lahat, na dala ng buhay sayo.

Ang tunay na kalaban ay ang sarili mo at hindi ang buhay. Dahil ang buhay ang nananatiling lang “life”! Gumagana ito dahil may taong nagpapagana. So, kung sa tingin ng isang tao ay may diperensya ang buhay nya, mali yun..SYA ang may depek dahil ang buhay ay sadyang binigay at nananatiling ganyan. Ikaw mismo ang gagawa para maging kaigaya-igaya ito or how you will satisfy yourself inspite of what the life could bring to you. Ang problema ay wala sa ‘buhay” kundi nasa “tao” mismo!

"ouch!"

(So, parang gusto kong iparating… Kalaban mo ang sarili mo! Kalaban ko ang sarili ko... )

~o~

Yun ang natutunan ko pagkatapos kong makaramdam uli ng pagkabagsak… Maaring tama o maaring mali. Pero alam ko marami pang sagot sa paligid ko. At hindi matatapos ang pagiisip ko at paghahanap ng sagot tungkol dyan. Marami pa ang mga nangyari na ilalagay ko rin dito, pero sa ngayon ito na muna… mahirap kasi kung isang bagsakan lang… dahil ultimo ako, aantukin sa pagbabasa nito!



=aimme=