Fill her..fill me..

FILL HER
Eraserheads
from the album: Cutterpillow

You don't need to live
It seems a bit naive
No need to disagree
Or seek my history

You're staring at my soul
My sanity You stole
But then I knew all along
That anything could go wrong

Though I can't see You,
I can feel You
Im so glad You opened my door
And when I get near, all my fears disappear
And I won't be alone anymore

Hm..... hm.....
Hm...... hm.....
Hm..... hm.....


********************

Wala lang! Salamat sa tristan cafe at paulit ulit ko 'tong napapakinggan.

Salamat sa kantang 'to, nagiging maayos at masaya ang gabi ko! :)


"Though I can't see You, I can feel You
Im so glad You opened my door
And when I get near, all my fears disappear
And I won't be alone anymore"- eraserheads



=Aimme=

Decision I made...

April 12,2007 12:09 am Thursday

Pumunta ako ng School kaninang umaga para mag-encode ng mga subjects na kukunin ko this summer. Nine units ang maximum units na pwedeng kunin nitong summer kaya nilubos ko na. Since, ang accounting na babalikan ko ay may 6 units na, isang subject na lang para kumpleto na ang nine units na yun. Bale ngayon, nagencode ako ng isang subject na babalikan at isang subject in advance.

Sa totoo lang, kanina nung pumunta ako sa school, labag sa kalooban ko ang kunin agad ang accounting for summer. Pakiramdam ko kasi dala ko pa rin ang dinulot na delubyo sa akin ng subject na yun at dagdag na rin sa hindi ko pa ganun katanggap ang pagkabagsak ko kaya parang ayoko pang humarap. Lalo lang dumagdag at lumakas sa pakiramdam ko na hwag kunin ang accounting dahil sa apat na oras na klase, tuloy tuloy at araw araw pa. Dagdag pa rito, pang-umaga. Sobrang aga ng klase. Hindi nag-iba ang sched ng pagpasok ko, gaya pa rin ito last sem. Tapos dahil nga sa nagdagdag ako, maghihintay pa ako ng dalawang oras paara sa subject na inadvance ko. Bandang huli, hapon pa rin ang uwi. Pagdating ko sa bahay, malamang gabi na. Mukhang sakripisyo talaga ako ngayon sa pinasok ko.

Bago ako mag-encode, tumawag ako sa dadi ko. If ever mabago ang pinag-usapang kukuning subject, binalak kong hwag munang kunin ang accounting, gaya ng una ko na talagang pinalano nung nag-usap kami. Hindi kami gaano nagkaintindihan masyado kaya tuloy pa rin ang desisyong yun kaagad ang kunin. Sa bagay anong use ng summer na ito kung hindi rin pala accounting ang kukunin ko??

Nagdesisyon akong yun na ang i-encode. Kahit medyo hindi pa talaga buo ang loob ko na i-summer yun. First time kong mag-summer buti sana kung para mag-advance lang ng subject pero hindi eh. Mag-summer ako dahil may kailangan akong balikan. MAhirap maghabol. Mahirap ang magulo. Kaya bahala na na lang kung anong mangyari. Inisip ko na lang, dapat lang na mangyari sa akin 'to dahil sa kagagawan ko. Ito ang pinasok ko kaya harapin ko kung ano ang naghihintay sa akin dito!

Nakapag-encode naman ako na hindi nababago ang nais ng dadi ko.

****************

Nakauwi ako sa bahay ng hapon na samantalang hindi pa sumasapit ang tanghalian, wala na ako sa bahay at kasalukuyang nasa school na. Wala lang trip ko langmanatili sandali. Pinuntahan ko ang kaibigan kong nagtatarabaho sa Campus. Dun muna ako tumambay at nakialam ng pianong hindi ko alam kung paano itotono. Kahit papaano medyo nalibang ako. Pero maya maya lang din naisipan ko ng umuwi dahil alam ko, nag-aalala sa'kin ang mama ko. Kanina kasi ayaw akong paalisin mag-isa. Ewan ko kung bakit gusto nya pang magkaroon ako ng kasama. Siguro alam nyang medyo dismayado pa ako sa nangyari, baka wala na naman ako sa sarili ko, iba na ang may aagapay. Astig talaga magmalasakit si inay!

Pauwi na ako sa bahay, habang nasa byahe, sipsip-sipsip ang slurpeeng binili sa 7'11( magandng pagmulan ng ulcer gayung hindi ako nagtanghalian) ramdam ko pa rin ang panghihina at kawalang sigla ng sarili ko. Pilit ko mang binabago ang mood ko sa simula't simula pa lang ng umalis ako ng bahay, ang lakas na dating meron ako ay nagkulang na ngayon. Pilit ko maging gawing malakas at masigla ang boses ko hindi ko magawa. Hanggang sa pag-uwi at pagbati sa mama ko hindi ko pa rin mabawi.

Sinyales lang talaga ito na hindi ko tanggap ang nangyayari sa akin ngayon. Kahit pilitin kong itanim sa utak ko na nagawan na nagsoulusyon ang problemang ginawa ko. May malaking epekto pa rin ito sa sarili ko. Mahirap na masakit, nakakawala ng hindi lang pisikal na lakas, gayun din ang kawalan ng lakas ng loob. GAyun pa man, pinipilit kong mabago, kahit paunti-unti dahil walang mangyayari sa akin kung magpapatuloy akong ganito.

****************

Hapunan..

Medyo ayos naman ang naging pakiramdam. Napapansin kong kahit papaano nakatulong sina "Tom at Jerry" para mapatawa ako. Kaya nung maghapunan, nagawa ko namang makipagbiruan sa kanilang lahat pero pansin kong may iniilagaan silang salita. Ayoko ng ganun! Ayokong pati sila hindi maging normal sa pagkilos dahil sa kagagawan ko. Medyo makapal pa ang mukha ko dahil ako pa irita kung mag-salita. Diretsa ko sila kung sa anong dapat nilang sabihin. Naiintindihan ko ang pagmamalasakit, kaya lang mas lalo lang yun nagpapahirap din sa'kin kay sa tingin ko ginawa ko lang kung ano ang nararapat kanina. Naging maayos naman ang hapunan. Masaya silang nakikita nila akong nakangiti sa oras na yun na parang hindi ganun ka-epektado sa nangyari. Sa puntong iyon, minsan nakakatulong din ang pagkukunwari sa sarili ng sa ganoon hindi na madamay ang iba pa. Yun..ayos naman..kahit papaano tumagal ng mga oras na yun ang "magandang" mood ko. Masaya sila at hindi na kumikilos ng kakaiba sa akin. Masaya na rin ako para sa kanila.

Kaya lang hindi pa rin maaalis ng ganoon kadali ang lahat...

*****************

Pagdating ng dadi ko...

Maya-maya lang matapos ang hapunan, Medyo nag gitara ako ng konti bagamat wala na sa tono at sira pa ang gamit kong gitara, hinayaan ko na lang basta tugtog lang ako. Hinayaan na lang din ako ng ate kong mag-ingay na dati..halos wala pa nga akong tinutugtog at ilalabas ko pa lang sa case ang gitara, pinagbabwalan na kaagad ako dahil daw sa ingay na ginagawa ko. Naging mapagbigay at maluwag sa galaw ko ang lahat na sya naman talagang kinawiwirduhan ko na. Ayoko talaga ng ganito.

Dumating ang dadi ko..pinatawag kaagad ako kahit hindi pa sya tapos sa pagkain. Dinala ko na agad ng reg. form na may nakalagay ng subject na pinag-encodan ko. Medyo may konting pag-aalala ako sa kung anong mangyayari pagkababa ko. Pero sige tuloy pa rin ako baba ng hagdanan na parang ayos ang lahat.

******************

Pagkababa ko ng hagdan nag-usap kami ng dadi ko. Hindi naman nya ako sinabon o sinermunan. Walang nangyaring misa simula nung sabihin ko sa kanya ang lahat lahat.Ni "one-on-one" interview nya lang ako. Pero ang mga tanong...madaling sagutin pero ang hirap ipaliwanag! Isang tanong pero maraming pwedeng isagot, pero alin sa maraming iyon ang dapat?? Sumasagot ako sa tanong nya pero hindi ko makuha ang iba. Gayun pa man, sige lang..tuloy pa rin ang usapan. Pass na lang muna sa tanong na yun at balikan na lang uli kung na-absorb na ng utak ko kung anuman yung ibig nyang sabihin.

Hindi naman naging ganun katagalan ang usapan. Pero sa puntong iyon pakiramdaman ko nagpe-present ako ng isang proposal na dapat kumbinsihin ang taong pinaglalaanan ko nun. Ganun na ganun ang pakiramdam.

Sandali lang din ang tinagal ng pag-uusap. Umakyat na rin ang dadi ko papunta sa kwarto nila ng mama ko. Hindi ko alam kung tapos na nga ba kami mag-usap kaya sumilip ako sa kwarto at nagtanong kung tapos na nga ba ang pag-uusap namin. (baka kasi hindi pa maisip pa nyang tumatakas ako, mahirap na!) Yun na confirm ko naman na tapos na nga. Kaya lang medyo sumingit sa usapan ang tungkol sa desisyong ginawa nya at sa desisyong gagawin ko at higit sa lahat, kalusugan ko.

******************

Una sa lahat, kapag malalaman kong magiging issue sa usapan ang kalusugan ko. Nako! Asahan mong nakakunot na ang ulo ko. Ayoko kasing mahusgahan sa pisikal na lakas ko. Ayokong magmukha akong sobrang hina sa paningin ng tao gayung makakaya ko rin namang gawin ang iniisip nilang hindi ko magagawa. Ayokong isipin nilang mahina ako dahil sa madali akong hingalin sa pag-akyat akyat ng hagdan, ayoko ring isipin nilang madali akong kapusin ng hininga lalo na't kapag iniirita ako ng sobra at galit na ako, ayoko rin masyado nilang alalahanin ang naging sakit ko na minsan pag nasobrahan ay atakihin na ako. Ayoko ng ganun! pakiramdam ko, bukod sa parang ang hina-hina ko, sa halip na madagdagan ang lakas ko lalong humihina ang lakas ko. Alam ko naman ang limitasyon ng katawan ko. Alam ko naman kung kaya o hindi ko kaya ang isang bagay. Nararamdaman ko naman kung kailan ko nararamdamang aatakihin na ako ng kung anong sakit pa yan. Salamat sa pag-aalala pero basta sa kalusugan h'wag na silang gaanong mag-aalala. Kung may mangyari man..2 lang ang nakakaalam ng lahat, yung isa ay yung nasa Taas at isa yung ate ko dito sa baba! (parang yung nasa quotes sa text messsage)

Nung tinanong sa akin ng dadi ko kung kaya ko ba raw ang ganun kaaga, dahil inaalala nya ang kalusugan ko baka ako bumigay... Agad akong sumagot na kaya ko! Dati naman ganun na ang pasok ko. Walang mababago..ganun at ganun pa rin. Nakaya ko nga ng isang tanon anupa't dalawang buwang lang 'to! E ano kung maaga?? exercise yan pero mabawasan ang paghingal hingal ko. Hndi lahat yan sinabi ko sa dadi ko..basta sinagot ko lang sya ng "kaya ko po! dati ko na rin namang sched yan.Kaya ko yan!"

Dagdag pa ng dadi ko sa naging usapan namin..

Pumayag syang sundin ko ang plano ko at hindi sa kanya. Pinaliwanag nya sa akin na nagbigay lang sya ng mga options. Ang pangit naman daw kasi kung sa kanya nya manggagaling ang desisyon gayung hindi ko naman pala gusto. Baka magkasisihan pa bandang huli. Kaya binibigay nya sa akin ang lahat ng desisyon. Sa puntong iyon..hiyang hiyang ako sa ginawa ko! Ganun na nga nag ginawa ko pero heto pa rin ang magulang ko buo pa rin ang pagtitiwala sa akin sa paggawa ng desisyon. Sumukli na lang ako ng isang ngiti bilang sagot sa sinabi nyang iyon at sinabi ko na lang sa sarili ko: "Kahit naman sundin ko ang sinabi nyo wala dapat akong sisisihing tao kung may nangyari uling hindi maganda dahil ako namismo ang nagdesisyong iyon. Kayo nagbigay lang kayo tulong sa kung anong pwedeng kong gawin, pero nasa aking mga kamay pa rin ang desisyong gusto kong gawin. Itakwil nyo na akong anak kung sisisihin ko kayo sa ginawa kong 'to!" Pero dahil sa ayaw kong patakwil..asahan nila na wala akong sisisihing tao. Kundi ako lang...wala ng iba pa!

(close door...)

*****************

Anong desisyon ko ngayon??

Matagal akong nag-isip kung anong desisyon ang gagawin ko. Gayung pinayagan na akong magdesisyon. HAwak ko na ngayon sa kamay ko kung anong ikaliligaya ko gayung ako ang may kagagawan ng problemang iyon. Wala, patuloy akong nag-iisip, nakatulala sa oras na mabagal na tumatakbo pero konti na lang ang nalalabi sa oras ko para magdesisyon dahil malapit na rin ang magpasukan. Ilang saglit pa...inisip ko ang lahat ng lumalabas sa utak ko. Kontra man o hindi sa suggestion ng dadi ko, patuloy ko pa rin pina-iisipan. Ilang saglit pa ulit..umabot na ako ng ilang oras saka tuluyang nakagawa ng desisyon at panunumbalik na rin ng gana ko sa kung anong mangyayari.

Pero maya-maya lang din..may lumason sa utak ko..na sya namang naging dahilan ng pagdadalwang isip ko.

*****************

Pagdadalawang isip...

Bagamat nakita ng ate ko na medyo nag-iisip na naman ako ng malalim pagkatapos akong kausapin ng dadi ko. Ninais nyang makasagap ng balita. Konting impormasyon lang ang sinabi ko, ganun ako kung magbigay. Pabitin-bitin muna hangga't hindi pa rin lubos malinaw sa akin ang lahat. Hindi nakatiis ang ate ko nag-suggest na pwede ko raw hindi muna kunin ang major na yun dahil sa under pressure pa rin ako ng accounting. PArang hayaan ko raw munang ipahinga ang utak ko dun dahil tutal sa pasukan parang review-review na lang daw yun uli. PERO kung kukunin ko ang accounting ko ngayon, ok rin daw dahil fresh pa sa utak ko ang lahat. Tapos dagdag info na lang daw siguro sa ibang topic na sa tingin ko dun ako nangangailangan ng maiging lesson na hindi ko nakuha noon. PERO kung gusto ko raw uli mag-minor na lang at least bawas units hindi ganun ka pressure..

So anong balak nya talagang i-offer sa akin??

Nauwi rin sa lahat ang huling salitang:" Ikaw nasasayo kung anong feel mo!"

Sus don din pala dadako ang lahat..ginulo pa ulit ang utak ko. Medyo nag-isip isip uli ako habang naglalaro sa computer. Hindi ko mabuo ang spider solitaire habang kausap sya kaya tinigil ko na. Sinyales lang yun nanaguguluhan ako. Naglaro ako ng reversi matapos nya akong kausapin at hayaang makapag-isip. Yun nananalo ako. Sinyales lang yun na nawala ang gumugulo sa utak ko.

********************

Balik sa desisyon...

Hanggang ngayon nagta-type ako ng post na ito sa blog ay patuloy pa rin ang pag-iisip ko. Pero sa puntong ito, ang isasagot ko ay syang yun na ang desisyon ko.

Anong desisyon ko??

Kukunin ko ang accounting ngayon. Yun ang isa-summer ko. Susundin ko ang sinabi ng dadi ko. Bakit?? dahil sa mga ganitong dahilan..

1. Mas napanatag ang loob ko nung bigyan ako ng pagkakataon ng dadi kong gumawa ng sariling desisyon. Sa puntng iyon, nakaramdamn ako ng hiya sa sarili ko dahil sa dinulot ko sa pamilya ko. Bilang pagpunan sa nagawa kong kasalanan, gagawin ko ang sinabi ng dadi ko. MAgsisilbing inspirasyon na nagbigay sa akin ng lakas ng loob at panunumbalik ng gana ko para harapin ang subject na 'to. Wala namang mawawala kung susubukan ko uli. Hindi hadlang ang oras oras na yan kung nais ko talagang matuto!

2. Walang mababago kung iibahin ko ang kukunin ko. PArehas pa ring maghapon ako sa eskwelhan. Araw-araw din ang pasok. Ganun din kaaga ang pasok. ganun din kahapon ang uwian. Ganun din ang total units na kukunin ko. Lahat parehas lang. Ang pinagkaiba lang, Accounting ay major subject ko na may pre requisite pa. Samantalang iyon, minor subject lang na wala namang pre requsites. San ka pa??

3. PAgnapasa ko na ang accounting na ito, isang magandang benefit ay makakasunod pa rin ako sa takbo ng sched. HIndi ako maghahabol. Naka-advance pa ako ng isang subject.

4. Parang hindi na rin ako bumagsak.

***************

Sa Friday, pupunta ako ng school para mag-enroll. Nag encode lang naman kasi ako kanina dahil hindi ko pa alam ang kalakaran ng summer class. Sa friday na lang ako pupunta para may pahinga naman sa komyut komyut.

Ngayon, ginagawa ko na ang mga bagay na sa halip ay ito na dapat ang kasalukuyang ie-enjoy ko nitong bakasyon. Pero dahil nga sa ito ang nangyari, nilulubos-lubos ko na ngayon dahil hindi ko na magagawa ito ulit.

****************

HAy..nakakadismaya pero medyo tanggap ko na ngayon. Wala na akong magagawa dahil nangyari na ang hindi ko inaasahang mangyayari. Ayoko na ng buruin ang utak ko kung ano bang nangyari sa kin o kung may naging pagkukulang ako. ANg iniisip ko na lang ngayon, ang lahat ng ito ay may dahilan...maaring sa ikabubuti ko dahil matututo akong tumayo mula pagkabagsak na nangyari sa akin ngayon. Sa bagay, ngayon lang ito nangyari, pagdating ng araw..paano ko masasabi sa sarili ko na natuto akong tumayo sa sarili ko kung kailanman ay hindi ko naranasang madapa o bumagsak?! Paano ko masasabing kailangan kong tumayo gayung hindi ako bumagsak dahil wala namang dapat itayo gayung walang bumabagsak?!


**************

Medyo antok na ako at gutom pa! MAsyado ko kasing pinag-isip ang utak ko.. pero itutulog ko na lang ito. Kayang-kaya naman idala sa tulog ang gutom. Ayokong kumain dahil panigurado tataba ako.

Mahaba na 'tong post ko kaya magpapaalam na ako...


goodluck sa sarili ko..this summer class!


=aimme=

Maundy Thursday

April 5,2007 thursday 6:51pm

Wala akong gustong sabihin, pero hindi sa wala akong balak sabihin. Ang nais ko lang siguro sa ngayon ay maki simpatya ka sa kung anong nais kong ipahiwatig.Hindi mo man maintindihan, wala ka man kaalam alam basta ang mahalaga alam kong handang makaintindi ang utak mo sa akin..pero hindi ko pipilitin ang isip mo kung wala ka man maintindihan sa aking sasabihin..

**********

Mas mabuting h'wag mong pansinin kung nawiwirduhan ka. Kung balak mong unawain, salamat...pero siguro hindi mo rin maiintindihan. Kung kailangan mo ng paliwanag, wala akong maibibigay. Pero isa lang ang aking masasabi sa'yo...

Maraming salamat at nandito ka ngayon...

********

Nais ko sanang manahimik na lamang, pero hindi ko magawa...pero hindi sa hindi ko magawa, hindi ko lang siguro matiis ang aking nakikita, ang aking naririnig, ang lahat!

Ang hirap pigilin ang damdamin, ang hirap magpanggap na walang nararamdaman. Natatalo ng puso ko ang aking utak.

*******

Ayokong magpahayag kaya minabuti kong hwag magsalita pero hindi pa rin napigil ang aking nararamdaman.Siguro nga ito lang talaga ang aking kaya. Dito lang malakas ang loob ko upang makapagpahayag. Gayun pa man h'wag mo sanang ipagkalat dahil hindi ko kailangan ang pahayag ng bawat isa.


********

Masaya na akong nakikinig at nagbabasa ka. Bagamat hindi mo maintindihan...wala akong dapat ipaliwanag pa. Tulad ng sabi ko..Ayos na sa akin ang ganito,bagamat utak mo'y nalilito kung ano ang ibig sabihin nito. Ayos na sa akin ang maipahayag ko ang nasasaloob ko dito.Bagamat hindi malinaw...ipagpatawad kung nililito ko ang isip mo.


=aimme=

My Long Lost Friend

April 2, 2007 Monday, 9:38:43pm

Sa wakas nakapag-post ako uli. Actually dapat nga nung isang araw pa pero pinigil ng kapatid ko ang momentum ng pagpo-post ko. Anyway, andito na ako uli para makapag-post kaya sa ngayon hindi na issue yun..

********

Bago muna ako dumako sa ipo-post ko ito muna..

I try to look up my grades sa info kiosks ng UE. Yun ang kagandahan rin sa UE eh may online na pwedeng makita ang info about yourself. Anyway..yun na nga. I finally see some of my grades pwera lang sa P.E at Accounting. So, ok naman ang grades ko wala namang mababa o bagsak as of now. Pero sana wala nga talaga. Ok naman dahil ang pinakamataas na nakuha ko ngayon ay uno at ang pinakamababa na pero hindi naman talaga ganun kababa ay dos. The rest ng grades ko ay nasa line of one. Masaya na ang mata ko nun. Ayos na ayos na yun! Sana nga lang ay hindi ako bumagsak sa accounting dahil yun lang talaga ang pinakamahalaga sa lahat but it doesn't mean na pababayaan o hahayaan ko na lang ang iba pang subject. Basta sa ngayon yun lang muna ang inaabangan kong grade dahil dun ako nanganganib. Sana makapasa ako..

Ipagdasal nyo sana ako...

:)

********

My Long Lost Friend..

After 6 years without any communication sa kanya, finally, nahanap ko na rin ang bestfriend ko na yun.

Back in time when I was in grade 4, ito ang taon na una ko syang nakilala. Itago na lang natin sya sa pangalang "Hanamichi". Sa unang tingin, makikita mo na sa itsura nya ang pagiging tahimik at pagkahilig mag-isa (ika nga: "loner" ang taong yun) Nung grade 3 pa lang ako, madalas ko na syang makita twing uwian. Iisang room lang kasi ang gamit naming dalawa pero pang-hapon ako nun at sya naman pang-umaga. Madalas ko syang mapapansin t'wing uwian na laging nagmamadali sa paglakad. Nagmamdali na kala mo may hinahabol. Sa itsura nyang iyon, isa syang taong hindi marunong mamansin at walang pakialam sa mundo. Pero gayun pa man, hindi umubra sa akin ang pa-epek nyang ganoon!

Nung nasa grade 4 na ako, nag-shift ako ng pang-umaga. Sa pagkakatanda ko, wala nang panghapon sa grade 4, lahat ginawang pang-umaga kaya dun nagsimula ang "early life" ko sa school. Section 1 ako palagi, gayun din sya kaya hindi nga naman impossible na maging magka-klase kami.

Simula nung klase, hindi ko na matandaan kung paano pa nagsimula pero bigla na lang kami naging magkaibigan. Sa pagkakaalam ko ako ang pinakaunang naging bestfriend nya. Ako lang din kasi ang naging kalapit nya sa klase, ako lang din siguro ang nagkaroon ng lakas na loob para maging kaibigan sya bagamat kakaiba ang tingin sa kanya ng iba.

Si "Hanamichi" ay may ugaling hindi namamansin at loner tulad ng sabi ko kanina pero isa sa dahilan kung bakit naging ganito ang ugali nya dahil sa pamimintas ng mga tao sa paligid nya. (parang pang-anime ang kwento ng ugali nya..) Hindi naman din kasi kaila na kapansin-pansin nga naman talaga ang pagkakroon nya ng depekto sa mata. Hindi masasabing malabo ang mga mata nya. Hindi rin sya masasabing duling. Siguro masasabi kong banlag..yun.Yung dahilan kung bakit naging ganoon ang mata nya, akin na lang yun. Sikretong malupit na sa akin nya lang talaga sinabi. :) Ako na rin minsan ang naging tanggulan nya sa mga nangaasar sa kanya. Yun siguro ang dahilan kaya kami naging malapit sa isa't isa.

Masasabi kong kababata ko na rin ang kaibigan ko na 'to. At habang patuloy na lumilipas ang panahon, patuloy rin naming nakikilala ang ugali ng bawat isa. Isa sa ugaling hindi ko malilimutan ay ang kanyang pagiging "sweet" na kaibigan.

Bagamat malayo ang bahay nila, mula pa sa bayan, dahil sa kagustuhan nyang parati kaming sabay kung pumasok, sinusundo nya ako sa bahay. Naglalakad lang sya nun mula sa kanila papunta sa amin dahil alam ko naman ang estado nya sa buhay. Parehas lang kaming hirap! hirap sa pamasahe! heheh.. Isa pa mga bata naman kami kaya hindi uso sa amin o hindi namin alintana ang papagod-pagod o pananakit ng talampakan sa layo ng nilalakad.. :) Nilalakad lang namin ang eskwelahan t'wing papasok na magkahawak pa ang kamay habang nagku-kwentuhan. Normal lang yun sa mga bata noon.

Bukod sa pagiging "sweet", mabait din naman si "hanamichi", naalala ko, may isa pa kasi kaming kasama-sama sa eskwela, kaibigan rin namin, kapag walang pambili ng pagkain ang isa, sya na ang mismong tumataya..kaya minsan humahati na rin ako sa pagtataya. Sa kanya ko siguro nakuha yun. Naimpluwensyahan ako.

Bagamat hindi namamansin ng iba si "Hanamichi" na yun sa lahat lahat ng naging katagpo nyang tao, swerte ko at hindi ako napasali dun! Medyo..ay hindi pala medyo..talagang seryoso ang taong yun. Hindi mo masyado kakikitaan ng ngiti sa iba. Hindi nya masyado binibigay ang "cute" nyang ngiti kundi sa'min lang mga kaibigan nya. Likas na talaga sa kanya ang pa-mysterious epek na totoo naman.

Ang nakakatuwa ring balikan na ugali nya bagamat isa syang mukhang walang pakialam sa mundo ay marunong din magselos ang loko! Naalala ko nung grade 5 na minsan nagkahiwalay kami ng upuan dahil ginawang alphabetical order ang upuan nagkaroon ako ng iba pang kaibigan. Dahil sa letter "D" ang apelyido nya at ako ay "T" talagang ang layo nga naman nun! Medyo madalang kami nakakapag-usap t'wing klase at nakikita nya rin na halos iba na ang kadalasang kausap ko. Nako..nagselos ang loko! Hanggang sa dumating ang punto na hindi ako pinapansin at nagkaroon pa ng alitan sa pagitan ng isa ko pang kaibigan na madalas kong kausap. Yung mga oras na iyon, iniisip ko..ayokong dumating sa punto na papipiliin ako ng dalawang kaibigan ko na yun kung sino ang sasamahan ko sa kanila. Iniiwasan ko pero ganon ang nangyari!

Nakakatuwa ang isa kong kaibigan na itago na lang natin sa pangalang "tamahome" dahil handa syang magparaya. (sa ganoong edad..akalain mong ganon na kami mag-isip!) Kinausap ako ni "Tamahome" tungkol dun at sinabi nyang ayos lang kung si "Hanamichi" ang piliin kong samahan, hindi sya magagalit o magtatanim ng sama ng loob sa akin. Sa side naman ni "Hanamichi" talagang kahit magkaroon ng gera..papatos yun basta sya lang ang masamahan ko. Ganun ang ugali nya maipaglaban lang ako!

Nakakatuwang balikan yung mga oras na yun.. pero ang tanging desisyon para masolusyunan ang problemang yun.. Wala akong pinili sa kanilang dalawa. Parehas ko silang kaibigan bakit ko hahayaang may isang kailangang "mag-isa". Inisip ko, kung magpapatuloy ang ganoong alitan, mas mabuti na lang na wala akong samahan at ako na lang ang mag-isa at least magiging patas ang labanan. Sinabi ko sa kanilang dalawa iyon nung kinausap ko sila ng sarilinan. Yun, naging maayos naman ang lahat. Tanggap ni "Hanamichi" at ni "Tamahome" pero hindi pa rin sila magkasundo nun sa pagkakatanda ko kahit na pinagbati ko na sila noon.

Minsan na rin kaming nagkagalit ni Hanamichi pero hindi naman tumatagal yun. Hindi rin kasi makatiis ang loko! ako naman kasi basta 'pag nagkangitian na mula sa ganoong away..ok na yun! Bati na kami uli..limot kaagad kung anuman ang hindi napagkaunawaan. (sa madaling salita, nakaha ako sa ngiti!)

Bukod sa ugali nya, physically cute ang taong yun. Maging sa height naging "cute" rin ang biyaya sa kanya. Sa aming tatlo, sya ang maliit pero small man..terrible din yun. Astigin din ang utak nun! Matalino at masipag mag-aaral. (hindi gaya ko na nag-loko nung time na yun!) Simpleng tao lang sya at walang arte sa kung anu pa man. Bagamat iba man ang tingin sa kanya ng mga iba kong kaklase noon, dahil nga sa pagiging loner at walang pakialam sa mundo...masasabi kong isa sya sa pinaka the best na naging best friend ko at naging bahagi ng buhay ko!

:)

***********

Matagal kong hinanap ang kaibigan ko na yun sa friendster. Siguro, since nung magkaroon ako ng account at isa pang account.(naging dalawa ang account ko) pero hindi ko sya matagpuan. Malamang nung mga araw na hinahanap ko sya wala pa talaga syang account. Hinhanap ko ang tao for just one simple reason nami-miss ko ang loko! Gawa na rin siguro ng matagal na samahan dahil naging kababata ko na rin. Isa pa, nung mabasa ko ang sulat nya nun sa akin..napagisip-isip ko, walang ibang may kasalanan kung bakit nawala ang koneksyon namin sa isa't isa kundi AKO! Ako kasi ang hindi sumusulat..heheh.. Masyado akong naging busy nung 1st year sa mga gawain. Dagdag na rin siguro na nagkaroon din ako ng panibagong kaibigan kaya hindi na ako gaano nakakapag-reply sa mga sulat nya.(kung sinu-sino kasing bestfriend ang inatupag ko! :P)

Pero ngayong natagpuan ko na sya uli, ako naman ngayon ang sumulat at naghihintay sa reply nya. Umaasa ako na sana hindi sya nagbago. Naalala ko kasi ang isa pa naming kaibigan noon. Medyo nagbago na ng ugali..kumpara noon. Sana hindi sa ganoon nabago.

************

Buhat sa kwento ko kanina tungkol sa kanya, pumapasok tuloy sa isip ko na napakabilis ng panahon. Hindi ko alam na dahil sa pagiging masyado kong abala sa pagtupad sa mga naisin ko sa buhay, may mga bagay na nakakaligtaan ko gawin o lingunin. Siguro ang lesson dun sa pagdaan ko sa daanang ginagawa ko, hindi masamang lumingon kung minsan para tanawin kung ano na nga bang narating ko..baka kasi tulad nito, may mga tao pa lang isa sa dahilan kung bakit ako ganito ngayon, nakalimutan ko pang pasalamatan. Mas malala, baka malimutan ko pa ng tuluyan.Siguro sa ngayon dapat eh.. subukan kong lumingon lingon sa mga taong nasa paligid ko para wala akong makakaligtaan o masaktan man lang. At least kahit na abala ako sa paggawa ng ng kung anu-ano dito sa mundo hindi ko makakalimutang nagdaan sila sa buhay ko. :)

Minsan kasi talaga dahil sa masyado akong focus sa gingawa ko, hindi ko na napapansin ang mga ganitong bagay kaya tuloy nagkakaroon ako ng kakulangan sa sarili ko. Siguro, oras naman ngayon na mabigyan ko sila ng atensyon.

balik tayo sa kaibigan ko...

Tulad ng kaibigan ko na yun, nakakatuwa dahil mula sa murang isipan pa namin nun, naimpluwensyahan ako ng maganda..gayun din naimpluwensyahan ko sya. :) Sana nga sa pagkakaroon uli namin ng koneksyon sa isa't isa maipagpatuloy namin ang dati naming samahan noon. Bagamat matagal na panahon na..hindi sana nawala iyon sa kanya gaya ng sa'kin ngayon. Na hindi nawala kahit kailan. Patuloy ko pa rin pinangangalagaan hanggang sa muli naming pagkikita.

(saang line ko nakuha yun??)

*************

Hay na ko po...masyadong ma-drama ang post ko..pero yun lang talaga ang nais kong sabihin. Sa ngayon hinihintay ko ang reply nya..sana nga lang ay mag-reply sya... Pero higit sa lahat..sana hindi nagbago ang lokong yun! pero tingin ko naman hindi dahil alam ko kung paano tumakbo ang isipan nun.

Sige hanggang sa susunod na post uli kapag nakapagreply na sya..

=aimme=